ای دل خرقه سوز مخرقه ساز

بیش ازین گرد کوی آز متاز

دست کوتاه کن ز شهوت و حرص

که به پایان رسید عمر دراز

بیش ازین کار تو چو بسته نمود

[...]

نیستم اندرین سرای مجاز

طاقت بار و قوّت پرواز

همه افتاده‌اند در تک و تاز

کرده بر تو زبان طعن دراز

او زمبدع همی پذیرد ساز

پس به ابداع می‌رساند باز

چیست‌ نام جهان سرای مجاز

در سرای مجاز جای مساز

زین نشیمنگهش برون انداز

تاکند در هوای او پرواز

پیش تا صور در دهد آواز

خویشتن را بکش به تیغ نیاز

اجل آمد کلیدخانهٔ راز

درِ دین بی‌اجل نگردد باز

خویشتن را در این طلب بگداز

در ره صدق جان و تن در باز

در جهانی که عشق گوید راز

نه تو مانی نه نیز عقل تو باز

آنگه از معرفت به عالم راز

پس رسیدن به آستان نیاز

جان جانش چو شد تهی ز آواز

خون دل گشت بر نهان غمّاز

تو اگر می‌خوری مده آواز

دوغ خواره نگاه دارد راز

این سرای از برای رنج و نیاز

وان سرای از برای نعمت و ناز

دل شده محرم خزانهٔ راز

چکند ننگ مُنهی و غمّاز

سگ به دُم جای خود بروبد و باز

تو نروبی به آه جای نماز

در اُحد حمزه‌وار جان درباز

تا بیابی مزه ز بانگ نماز

باز اگر هست با نماز نیاز

برگِرَد دست لطف پردهٔ راز

ورنه ابلیس در درون نماز

گوش گیرد برونت آرد باز

حسد و خشم و بخل و شهوت و آز

به خدای از گذاردت به نماز