غیب خواهی خودی زره بردار

عیب را با سرای غیب چه کار

از سر این دلق هفت رنگ برآر

جامه یک رنگ دار عیسی‌وار

هرچه آن کدخدای دکاندار

سوی خانه فرستد از بازار

در اُحد میر حیدر کرّار

یافت زخمی قوی در آن پیکار

مرد کز آب و خاک دارد عار

به هوا بر نشیند آتش‌وار

به دو قرص جوین گه افطار

بود قانع همیشه آن دیندار

گر سگی کرده‌ایم اندر کار

نه تو شیری گرفته‌ای بگذار

عمر ضایع همی کنی در کار

همچو خر پیش سبزه بی‌افسار

کرده یک امر جمله را بیدار

همگان آمدند در پرگار

همه رحمت بود ز خالق بار

هست بر بندگان خود ستّار

آنهم از عکسِ آفتاب شمار

آن دوم عکس آب بر دیوار

چونت گوید نماز کن بگزار

چونت گوید مکن برو مگذار

جمله اعضات را به بند درآر

مال و اسباب جملگی بسپار

جان به رغبت سپار کز انکار

نیست جان را در آن سرای شمار

از درون کن سماع موسی‌وار

نز برون سو چو زیر موسیقار

زین صدفهای تیره دست بدار

دُرِّ صافی ز قعر بحر در آر

یار کو بر سر پل آید یار

تو مر او را از آب دور مدار

او همه است از جلال با ما یار

همچو جان از تن و یکی به شمار

رهروان را ز احمدِ مختار

آنکه دی نار بُد شدی دین‌دار

گر تو خواهی که گردی او را یار

از حرام و سفاح دست بدار