از خیال محال دست بدار

تا بدان بارگه بیابی بار

باز ماند دو دست و پای از کار

بدل چار بدهت دو چهار

او به فخر آردت نبینی عار

او عزیزت کند نگردی خوار

آنچه داری تو دل بدو مسپار

آنچه او دادت استوار آن دار

عقل آلوده از پی دیدار

اَرَنی گوی گشته موسی‌وار

مطّلع بر ضمائر و اسرار

نوز ناکرده بر دل تو گذار

گفت اشتر که اندرین پیکار

عیب نقاش می‌کنی هش‌دار

زین هوسهای هرزه دست بدار

آرزو زهردان و معده چو مار

یاد دار این سخن از آن بیدار

مرد این راه حیدر کرّار

زانکه غوّاص از درون بحار

آب جوید کُشد هم آبش زار

اوست بی‌شکل و جسم و هفت و چهار

ایزد فرد و خالق جبّار

شاکر لطف و رحمتش دیندار

شاکی قهر و غیرتش کفّار

لطف و قهرش نشان منبر و دار

شکر و سُکرش مقام مفخر و عار

باز قهرش چو آید اندر کار

کشف سر در کشد کشف کردار

لطف او چون درآمد اندر کار

سگ اصحاب کهف بر درِ غار

سرعت عفوش از ره گفتار

بر گرفتست رسم استغفار

فضل او آوریدت اندر کار

ورنه بر خاک کی بُد این بازار

چون رسیدی به بوس غمزهٔ یار

نوش نیشش شمار و خیری خار

قصه کم‌گوی و عاجزی پیش آر

استخوان را تو با سگان بگذار

کی ز لاهوت خود بیابی بار

تات ناسوت بر نشد بردار