چشمهٔ اشک چشم من بشتاب

تا درِ باغ رفته از لبِ آب

پایهٔ ابر همچو درّ خوشاب

آمد از حد ارمن و سقلاب

تا بگوید که بهر آتش و آب

آب فرعون چون ببردم از آب

جگرت گر ز تشنگیست کباب

تا نجویی ز ماهی فلک آب

آن شنیدی که عُمّر خطاب

دید قومی نشسته در محراب

به چه بنهم ترا به یار جواب

ای ز تو دین و شرع گشته خراب

دلو و حبل اینک و چهی پر ز آب

آب ده مرغ را سبک بشتاب

تو مر این مرغ را ز چاه پر آب

نتوانی ز آب داد اسباب

رو سوی خانه باز شو بشتاب

کار اطفال خویش را دریاب

آب در گشتن است خوش چو گلاب

چو نگردد بگندد از تف و تاب

مغز خصمان چو شام و تیره چو خواب

دل خصمان چو دیو و نیزه شهاب

روغن سرد و گرم دیده ز تاب

افسری شد ز رنج بر سر آب

آب را چون مدد بود هم از آب

گلستان گردد آنچه بود خراب

آن نباشد ولی که چون سرخاب

رود از بهر آبروی بر آب

عمر کز سعی باد باشد و آب

سخت کوته بُوَد چو عمر حباب

فتنه و ظلم را کند در خواب

ملک آباد را چو مستِ خراب

کشته دیو ستنبه را از تاب

گوهر چتر او به جای شهاب

جزع‌گیران به زیر درع چو آب

چون کبوتر طپنده در مضراب

رویشان چون نبید زرد از تاب

چشمشان چون قدید سرخ از خواب

کرد خصم بی‌آب را در خواب

سرش از تن جدا چو کوزهٔ آب