بی سبب زلفش اضطراب نداشت

تاب بیداد پیچ و تاب نداشت

هیچ گه سنبلی چنین شب و روز

دامنی پر ز آفتاب نداشت

دل به دریوزه پیش چشم آمد

[...]

حبذا جوهری که چون غم دوست

نوشداروی جمله علتهاست

عرض او که جوهر اولی‌ست

هر موالید را ابو‌الاباست

خرد آموز و جان‌ده‌ست ولیک

[...]

ای حکیمی کز استقامت طبع

آسمان را بری خمی از پشت

طول عالم به دست همت تو

یک بدست‌ست کم به چار انگشت

حدس تو چون عنان بجنباند

[...]

خواجه را از زبان بنده بگو

زر امید خویش مس نکند

خویش را آدمی بنشمارد

هرزه انکار عقل و حس نکند

خون ناموس خود نگه دارد

[...]

مرحبا ای مهین نشیمن قدس

کز تو این خلد گشت منزل عیش

یاریت نوبهار فراش‌ست

که ز تو پر گل‌ست محفل عیش

رنگ گلهای غصه بشکستی

[...]

داد از این چرخ حشوپرور دون

آه ازین دهر سفله‌طبع لئیم

برکشید از نیام کین تیغی

که به تب لرزه رفت خود از بیم

هر که همچون الف قد افرازد

[...]

ای صبا رو به سوی صاحب ما

یک جهانش دعا ز ما برسان

آیت سجده‌ای به خاک درش

از جبین نیاز ما برسان

ذره ذره غبار آن کو را

[...]

ای صبا در شمیم سنبل و گل

غوطه زن چون بهار روحانی

پس از آن رو سوی دیار کرخ

آن به خوبی بهشت را ثانی

آسمان‌وار از طریق نیاز

[...]

باز عشقم به کین جان برخاست

از سرا‌پای من فغان برخاست

غم چنانم نشست در دل تنگ

که دویی از میانشان برخاست

این چه طوفان محنت‌ست که باز

[...]