زن برون کرد کولک از انگشت

کرد بر دوک و دوک ریسی پشت

ستد و داد جز به پیشادست

داوری باشد و زیان و شکست

بدهم بهر یک نگاه رخش

گر پذیر دل مرا به فرخچ

کفش صندوق محنت و . . . زنش

هر دو گردند و هر دو ناهموار

هیچکس را گناه نیست درین

کو برد جمله را همی از کار

این یکی را بخنجه و خفتن

[...]

از سخای تو ناگوار گرفت

خلق را یکسر و منم ناهار

گرچه زردست همچو زر پشیز

یا سفیدست همچو سیم ارزیز

دوستا جای بین و مرد شناس

شد نخواهم به آسیای تو آس

همچو انگور آبدار بدی

نون شدی چون سکج ز پیری خشک

چکنم که سفیه را به نکوی

نتوان نرم کردن از داشن

ای بزفتی علم بگرد جهان

بر نگردم بتو مگر بمری

گرچه سختی چو نخلکه مغزت

جمله بیرون کنم بچاره گری

اگر این چیستان تو بگشایی

گوی دانش ز موبدان ببری