نوبهارست و صبا عنبر بیز

روح خواهد که شود راح آمیز

در چنین وقت خوش آمد پیوند

نازنینا مکن از ما پرهیز

صلح پیش آر و صفا کن گرچه

[...]

یعنی از چرخ چو خور تیغ ستیز

بر تو تیز است درین سایه گریز

جام عیشت چو شود دست آویز

جرعه بر خاک تهی دستان ریز

فیضی از ابر یقین بر وی ریز

تا درین مدرسه وسوسه خیز

بر سر تشنه شود باران ریز

گردد از بادیه طوفان انگیز

دام و دد کرده بر او دندان تیز

اژدها بسته بر او راه گریز

نشود سبزه زبستان نو خیز

ناشده ابر بر آن باران ریز

جام عدلی به سر جامی ریز

کش ز مستی نکند ظلم انگیز

نسزد زین رطب شهد آمیز

کار محرور حسد جز پرهیز

لایق سبلت و ریشت برخیز

بی سخن بر در والی شو تیز

الغرض با سخن شورانگیز

شعر شیرین محبت آمیز

این چه آب است که دور از همه چیز

هست سوزنده تر از آتش تیز

باده اندر قدح ماده مریز

پنبه را دور کن از آتش تیز

به‌خطایی که نبوده است به چیز

نکشم دست ز فرزند عزیز