دهنت دیدم و گفتم شکر است

گفتمت هرچه خوش آمد به دهان

بر دل از رنج طمع بار منه

طلب بی طمعی آخر به

بار دجال وشان بر خر نه

به بیابان عدم سر در ده

به لبش خطبه افزونی ده

بر زرش سکه موزونی نه

رخ ز تشبیه دهد جلوه ما

ببرد عقل صد افتاده ز راه

چون به دل افتدت از شهر گره

با گروهی روی از شهر به ده

مژده از من به جهان جویان ده

که جهان هم به جهان جویان به

هست گنج تو ز هر گنج فره

گوهر فقر در او از همه به

مردیی کن همه را یکسو نه

ور نه در فقر و فنا زن ز تو به

نیست کاری ز خدا ترسی به

جهد کن داد خدا ترسی ده

نیست بر شرکت کس رخصت ده

حکم «لایغفر ان یشرک به »

از فروغ رخ خود نورش ده

مرهمی بر دل رنجورش نه

پیر گفتا که چه عزت زین به

که نیم بر در تو بالین نه

خواب بگذار که بی خوابی به

دیده را سرمه بیخوابی ده

بنده گفتا که تویی ای خواجه

بر سر دفتر دین دیباچه

دیده بر دفتر جمعیت نه

الم تفرقه را صحت ده

شهریی شد ز ره دشت به ده

تا گشاید ز دلش گشت گره

ذکر، گنج است، گنج پنهان به

جهد کن، داد ذکر پنهان ده

استغفراللّه می‌گفتم از عشق

زان گفته اکنون استغفراللّه

گفت یزنین برب العکبة

گر نهانشان کنی اندر جعبه