شد شبی بر شجر حمد خدای

از نوای سحری سحر نمای

ای درین کارگه هوش ربای

روز و شب چشم نه و گوش گشای

دوست آنجا که بود جلوه نمای

حجت عقل بود تفرقه زای

فاضلی وادی برهان پیمای

در بیابان جدل جان فرسای

دیده بر شاهد وحدت بگشای

وز دورویی و دو گویی باز آی

گفت از آنجا که به ما گفت خدای

که عمارتگر این طرفه سرای

یک شود دیده یک بین بگشای

وز دو نامی به دو نیمی مگرای

به کز اینها همه پیوند گشای

آوری روی ارادت به خدای

کوه با صرصر آن ریگ نمای

ریگ چون اخگر سوزان ته پای

دست بردار به درگاه خدای

کای خطابخش خطاگر بخشای

وی بسا مرد فرومانده به جای

کش کشد پیرزنی خار ز پای

رانده ای از حرم قرب خدای

کرده در کوکبه دوران جای

بندگی کرد که ای خاص خدای

لقمه پاک است به این روزه گشای

یاسمن بزم تو را لخلخه سای

نارون فرق تو را چتر گشای

گنده پیریست جهان عشوه نمای

دل صد تازه جوان کنده ز جای

دیده و گوش و زبان را بگشای

تازه کن بر دل خود یاد خدای

هر کجا گفت بکن دست گشای

هر کجا گفت مکن باز پس آی

پای صبر تو نلغزد از جای

نفتد چشم تو بر غیر خدای

وقت شانه کشیت پنجه گشای

گاه تسبیح تو انگشت نمای

چون صف اهل صفا سازی جای

داردت از مدد ساق به پای