شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد

حوریان رقص کنان ساغر شکرانه زدند

سبزه از خاک برآورد سرو لاله دمید

می گلرنگ بچنگ آرو بنه جام نبید

هر چه داری بده و جام زساقی بستان

صرفه آن برد که یوسف بزر و سیم خرید

بنده عشق تو آزاد بود از عالم

[...]

دل خود تنگ ز غنچه دهنی باید ساخت

روز خود تیره ز زلف سیهی باید کرد

خاطر خویش پریشان ز پریشان موئی

دل شکسته ز شکست کلهی باید کرد

مصر دل بایدت از بهر عزیزی آراست

[...]

نه به هفت آب که رنگش به صد آتش نرود

آنچه با خرقهٔ صوفی میِ انگوری کرد

زیر بارند درختان که تعلق دارند

ای خوشا سرو که از بارِ غم آزاد آمد

طالب لعل و گهر نیست و گرنه خورشید

همچنان در عملِ معدن و کانست که بود

صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

ورنه اندیشهٔ این کار فراموشش باد

پیر ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت

آفرین بر نظر پاکِ خطاپوشش باد

شاهِ ترکان سخنِ مدعیان می‌شنود

[...]

واعظ شهر چو مهر ملک و شحنه گزید

من اگر مهر نگاری بگزینم چه شود

آدم از روز ازل جلوهٔ جانانه نمود

می به خُم رفت و سبو روی به میخانه نمود

مدعی منکر معشوق نظرباز نبود

آشنا در نظرش صورت بیگانه نمود

ره عقل ار به صورت عین حق است

[...]

رند بی پا و سر از کوی خرابات چه دید

که جهان را به نظر سخت محقر دارد

به هدایت چه زنی طعنه که صوفی گردید

همه را پیر مغان کاش هدایت می‌کرد

دل نگهدار که بر شاهد دنیا ننهی

کاین نه یاریست که او را غم یاری باشد

تو که امروز چو کژدم همه را نیش زنی

مونس قبر تو شک نیست که ماری باشد

آن چنان زی که چو طوفان اجل موج زند

گرد بر گرد تو از خیر حصاری باشد

چو روی بر سر خاکی بنگر که درو

چون تو در هر قدمی خفته هزاری باشد

خاکساران جهان را به حقارت منگر

تو چه دانی که در آن گرد سواری باشد

آن برون آید از این آتش سوزان فردا

که زرش را هم از امروز عیاری باشد

کشت ناکرده چرا دانه طمع می‌داری

آب ناداده زمین را چه بهاری باشد

اگر آن گنج گران می‌طلبی رنجی بر

گل مپندار که بی زحمت خاری باشد

هیچکس سرّ دهانت به حقیقت نشناخت

هرکسی بهر دل خود سخنی می‌گوید