حال راز دلت ای فیض به درگاه امام

ظاهرا حاجت تقریر بیان این همه نیست

فیض اگر قلب و دلش کرد به راه تو نثار

مکنش عیب که بر نقد روان قادر نیست

زیبد آن را درو درگاه، که از همت جود

طاق دلهای گدایان بدرش طاقنماست

چکند پیش فروغ رخ آن ماه، نقاب

پرده دیده کجا مانع نور نظر است؟!

همچو آن شعله که شوخی کند از پرده دود

... ارم پیداست

نشد از خواب عدم شمع محبت خاموش

دل بیدرد ز پرواز شرارم پیداست

همه آرام گرفتند و شب از نیمه گذشت

آنکه در خواب نشد چشم من و پروین است

از نظر می رودم چهر دلارای حبیب

کی بپاید ز پیش پای دل از پند ادیب

عقل و سر می برود در قدمش دست و رکیب

عجب است ار نرود قاعده صبر و شکیت

جای در کله نمرود خرد کن مهراس

پشه باده که با مستی رحمت باد است

درعجم آن سه که خواند عربش چاره غم

لب نوش و خط سبز و گل روی حسن است

در جهان هیچکس از خویش خبردار نشد

غیر آن مست خرابی که به میخانه گذشت

عشق چیزی نبود تازه که نشناسد کس

این متاعی است که برهر سربازاری هست

عیب ظاهر پوشد از ما شیخ لیک

[...]

خواستم شرح غم دل به قلم بنویسم

آتشی در قلم افتاد که طومار بسوخت

بوی آن دود که امسال به همسایه رسید

ز آتشی بود که در خرمن من پار گرفت

تا نپرسند ز من واسطهٔ خاموشی

به رفیقان به ضرورت لب من در سخن است

شمع جان را گرو این لگن تن چه کنی

این لگن گر نبود شمع ترا صد لگن است

طلب از یار بجز یار نمی‌باید کرد

حاجت از دوست بجز دوست نمی‌باید داشت

سر شد و راه خرابات به پایان نرسید

آری این راه ره بی سر و بی پایانست

عشق دردی است به نزدیک طبیبان لیکن

دردمندان همه دانند که آن درمانست

داروی تربیت از پیر طریقت بستان

کادمی را بتر از علت نادانی نیست

پنجهٔ دیو به بازوی ریاضت بشکن

کاین به سر پنجگی قوت جسمانی نیست