بدل طبیب چو دستی نهاد شیون خاست

ز درد دل بهر انگشت آهی از من خاست

قطره با سیل دو بینی به محل صمدیت

گر دو بینی دو نبینی به مقام احدیت

بی زبان کشته ز خود بلبل دلسوخته رفته

مگر از صاحب سیف و قلم اشعار شنفته

نافه گر مشک دهد غنچه چرا مشکین بوست؟

شمع اگر شعله دهد لاله چه افروخته روست؟

خط تو خاتم خوبی شب تو حاجب گوهر

قد تو سایه طوبی لب تو ساقی کوثر

شب تو حاجب گوهر خط تو خاتم خوبی

لب تو ساقی کوثر قد تو سایه طوبی

چون خیال وصل جانان هست سودای محال

جان شیدایم ز وصلش گشت قانع با خیال

تا ز هستی هست باقی یکسر مو وصل نیست

نیست از هستی خودشو گر همی خواهی وصال

در میان جان و جانان پرده جز پندار نیست

[...]

گر بگویم به تو ای مه که چه زیبندهٔ نازی

رخ بر افروزی و از عشوه و نازم بگدازی

گر بدانی که چه خوبست خطت بر ورق گل

یکنفس آینه از پیش نظر دور نسازی

کشته و مرده ی آنم که برعنایی و شوخی

[...]

ای دل از دیده فزون دیده ز دل سوی تو مایل

دلم از دیده ترا می طلبد دیده ام از دل

چه عجب میل تو از سادگی مردم چشم

تو بلایی چه شناسند ترا مردم غافل

نقش از سنگ بشستن نرود چند بگریم

[...]

ما چه کردیم چه گفتیم چه دیدی چه شنیدی

که ما ز قطع نظر کردی و پیوند بریدی

بتو گفتم مشنو در حق من قول رقیبان

آه ازین غم که شنیدی سخن من نشنیدی

بی تو فریاد کنان جان بسپردم بعیادت

[...]

گفتم ای چرخ تو بر سینه من سوخته

این همه داغ که حصر و حد و پایانش نیست

گفت بر سینه ترا گر ز منست این همه داغ

این همه داغ که بر سینه من هست ز کیست

جان شیرین که نثار قدم یار نباشد

بفکنم دور که آن بر تن من بار نباشد

مردمان در من و در بیهوشی من حیرانند

من در آن کس که ترا بیند و حیران نشود

بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

همه دردم همه داغم همه عشقم همه سوزم

همه در هم گذرد هر مه و سال و شب و روزم

وصل و هجرم شده یکسان همه از دولت عشقت

چه بخندم چه بگریم چه بسازم چه بسوزم

گفتنی نیست که گویم ز فراقت به چه حالم

[...]

حال ما بنگر که آهوی حرم گم کرده ایم

رهبر امید را در هر قدم گم کرده ایم

می‌شود اسباب غم اسباب افزون، گرچه ما

مایهٔ افزایش اسباب غم گم کرده ایم

چون ترنم های مرغان بهشتی نشنوم

[...]

مستیی کو که خرد را ز جنون دل شکنیم

شیشه ها بر سر مستوری عاقل شکنیم

موح دریای بلا می دهد این مژده که ما

کشتی صبر به نزدیکی ساحل شکنیم

ای مگس بال و پر طعنه فرو ریز که ما

[...]

پای بی کفش از سری کاید بسامان بهترست

زخم مرهم گیر از چاک گریبان بهترست

از جهان بی بهره را نبود شمار عمر خضر

روز کوتاه از برای روزه داران بهترست

آب با خود دارد این جاروب در راه وفا

[...]

آتش از خشکی مغزم به دماغ افتاده است

برق در خانه ام از نور چراغ افتاده است

نیشتر می شکند در جگرم موی سفید

رعشه از خنده صبحم به چراغ افتاده است

آتشم در جگر از دیدن خورشید افتاد

[...]

هر که را می نگرم سوخته جان افتاده است

این چه برق است درین لاله ستان افتاده است؟

نیست ممکن که به خورشید درخشان نرسد

هر که چون قطره شبنم نگران افتاده است

حال ما رهروان آبله پایی داند

[...]