تاکی این فریاد از دست دلم

نیست زین فریاد کردن حاصلم

تو چو سوسن ده زبانی بارهی

ورچه من باتو چو غنچه یکدلم

گفتی از دست غمم کس جان نبرد

[...]

بعد از آن آن نور عالی‌زد علم

گشت عرش و کرسی و لوح و قلم

من بپردازم خوشی با او دلم

حل کنم بر طلعت او مشکلم

عشق گوهر آتشی زد در دلم

بس بود این آتش خوش حاصلم

بردم و بفروختم خوش شد دلم

دو درست سیم آمد حاصلم

این چنین کز مرگ می‌ترسد دلم

جان برآید در نخستین منزلم

پس به عالمیان نمودندی دلم

شرح دادندی که درچه مشکلم

گفت ای جان ودلم، بی حاصلم

چون شود از تشویر تو جان ودلم

سخت‌تر بینم بهر دم مشکلم

چون بپردازم ازین مشکل دلم

عرش و فرش و لوح و کرسی و قلم

از توشان شد اسم در عالم علم

گفتم ای دارندهٔ لوح و قلم

این جهان و آن جهان از تو علم

ای ز تو روشن جهان نور و علم

هم ولایت داری و هم کان حلم

با همه دود چراغ و درس وعلم

با همه خلق جهان بودم بحلم

ای شده همچون قمر تابان به علم

ای ربوده گوی معنی را به حلم

من از او دیدم کتبها پر ز علم

من در او دیدم همه دریای حلم

هست از نور خدا روشن دلم

حلّ شده از نور حیدر مشکلم

اولین آن ولایت دان بعلم

و آخرین آن سخاوت دان و حلم

می‌شنیدم این سخن از اهل علم

عالمان کایشان بدند ارباب حلم

جوهر معنی من باقر بعلم

خود همی باشد بعالم کان حلم

هست مهر شاه مردانب ر دلم

قرنها این بُد سرشته در گلم