هیبت این راه کار مشکلست

صد جهان زین سهم پرخون دلست

پس چنین گفت او که کاری مشکلست

کاین جهان را گور آخر منزلست

چون چنین خورشید در شب حاصلست

گر زکوری میبخسبی مشکلست

منزل چارم ازو جای دلست

پنجمین جانست راه مشکلست

عقل اندر حق شناسی کاملست

لیک کاملتر ازو جان و دلست

زهر این مار منقش قاتلست

باشد از وی دور هر کو عاقلست

راز سلطان گوش داری در دلست

حل شود اینجایگه هر مشکلست

جزوها را رویها سوی کلست

بلبلان را عشق با روی گلست

نورِ نورِ چشم خود نور دل‌ست

نور چشم از نور دل‌ها حاصل‌ست

قعر چَه بگزید هر که عاقلست

زانک در خلوت صفاهای دلست

سوی حس و سوی عقل او کاملست

گرچه خود نسبت به جان او جاهلست

این سخنهایی که از عقل کلست

بوی آن گلزار و سرو و سنبلست

ور تو گویی جزو پیوستهٔ کلست

خار می‌خور خار مقرون گلست

آن صفای آینه وصف دلست

صورت بی منتها را قابلست

کارگه چون جای باش عاملست

آنک بیرونست از وی غافلست

گرچه شاخ و برگ و بیخش اولست

آن همه از بهر میوه مرسلست

کالهٔ حکمت که گم کردهٔ دلست

پیش اهل دل یقین آن حاصلست

تافت زان روزن که از دل تا دلست

روشنی که فرق حق و باطلست

گفتیی سرمست در سبزه و گلست

یا سواره بر براق و دلدلست

چون کَنی پا را حیاتت زین گِلست

این حیاتت را روش بس مشکلست