شه کسی را گفت حالی از کسان

کین غنیمت را به درویشان رسان

ای وصالت غمگسار مفلسان

ای وصالت شمع جان بی‌کسان

گه کشم سختی ز پای ناکسان

گه خورم میتین من از دست خسان

ای وصالت غمگسار مفلسان

ای وصالت دستگیر بی‌کسان

تو چرا سر خدا با این خسان

گفتی و دیدی جفا از ناکسان

این غزل را هم بگوش او رسان

در نهانی تا بدانند ناکسان

آنچه می‌گویم برو باوی رسان

گو مترس از ناکسان و از کسان

آن یکی از بهر آزار کسان

روی را در جنگ کرده چون خسان

گفت من گفتم که عهد آن خسان

خام باشد خام و سست و نارسان

گفت پیغامبر به تمییز کسان

مرء مخفی لدی طی‌اللسان

سالها بر وعدهٔ فردا کسان

گرد آن در گشته فردا نارسان

که نگه‌دار آب ما را از خسان

یا رب آن گوهر بدان دریا رسان

همچو خادم دان مراعات خسان

بی‌کسی بهتر ز عشوهٔ ناکسان

گر ز خسته گشتن دیگر کسان

که ز خُلق زشت تو هست آن رسان

صفع شاهان خور مخور شهد خسان

تا کسی گردی ز اقبال کسان

لفظ در معنی همیشه نارسان

زان پیمبر گفت قد کل لسان

گفت یا رب مر غلامت را خسان

متهم کردند فرمان در رسان

این سزای آنک شد یار خسان

یا کسی کرد از برای ناکسان

ناکسان را ترک کن بهر کسان

قصه را پایان بر و مخلص رسان

ای ز تو کس گشته جان ناکسان

دست فضل تست در جانها رسان