دل به عشقش رخ به خون تر می‌کند

جان ز جورش خاک بر سر می‌کند

می‌خورد خون دل و دل عشوهاش

می‌خورد چون نوش و باور می‌کند

گرچه پیش از وعده سوگندان خورد

[...]

جورها کآن شوخ دلبر می‌کند

از دلم هر لحظه سر بر می‌کند

هر زمانی عشوه دیگر دهد

وین دل سرگشته باور می‌کند

با مه اندر حسن پهلو می‌زند

[...]

هدهد از خود نیز در سر میکند

در سرش چیزیست سر بر میکند

روز دلها را از آن پر می‌کند

آن صدفها را پر از در می‌کند

که مرا از خوی من بر می‌کند

خویش را بر من چو سرور می‌کند

بر گروه عاد صرصر می‌کند

باز بر هودش معطر می‌کند

نه همه جا بی‌خودی شر می‌کند

بی‌ادب را می چنان‌تر می‌کند

وین نیاز ار چه که لاغر می‌کند

صدر را چون بدر انور می‌کند

باده نی در هر سری شر می کند

آنچنان را آنچنان تر می کند

خویش را بر مس زند زر می کند

خاک را گوگرد احمر می کند

باده نی در هر سری شر می‌کند

آن چنان را آن چنان تر می‌کند

این نیاز از جسم لاغر می‌کند

صدر را چون بدر انور می‌کند

گاه ایجاد عناصر می‌کند

گاه تعداد مظاهر می‌کند

هر زمان هنگامه‌یی سر می‌کند

گر کنم منعش، فزونتر می‌کند