مدعیی گفت به لیلی به طنز

رو که بسی چابک و موزون نه‌ای

لیلی از آن حال بخندید و گفت

با تو چه گویم که تو مجنون نه‌ای

از تقاضای وصالش خامشیم

این خموشی هم تقاضایی خوش است

ناصر خسرو به راهی می‌گذَشت

مست و لایعقل نه چون می خوارگان

دید قبرستان و مبرز روبرو

بانگ برزد گفت کای نظارگان

نعمت دنیا و نعمت خواره بین

[...]

چند گردی گرد این بیچارگان

ناکسان را جویی از بس ناکسی

تا توانستی ربودی چون عقاب

چون شدی عاجز گرفتی کرکسی

فاسقی بودی به وقت دست رس

[...]

شاهدان در پرده مستورند لیک

ماه ما بی پرده باشد در نقاب

دیدم اندر بزم می‌خواران شدی

هم تو ساقی هم تو ساغر هم شراب

چون نکو دیدم به غیر از آن نگار

در دو عالم هیچ موجودی نبود

خود دل آمد آن نگار ده دله

خود ز بی دلها دل آن دلبر ربود

ای به نامت افتتاح نامه‌ها

وی به یادت گرمی هنگامه‌ها

نام تو دیباچهٔ دیوان عشق

یاد تو سرمایهٔ دکان عشق

کار زاهد ذکر و ذکر نام تو

[...]

چند پویم در پی این آرزو

شهر شهر و خانه خانه کو به کوی

چند ریزم سیل غم زین جستجوی

دجله دجله چشمه چشمه جوی جوی

دیده دریا کردم و دل غرق خون

[...]

زاهدا در اعتقاد اهل ذوق

عاشقی حق است و باقی باطل است

زاهد آن دوزخ که داری بیم از آن

شعله‌ای از آه آتشبار ماست

تا دلم با درد عشقش کرد خوی

دردهایم جمله درمانی گرفت

تا که شور عشق او در سر فتاد

این سر شوریده سامانی گرفت

هست عاشق را عجب دردی غریب

میل معشوق ار ببیند با رقیب

رشک باشد بر دو گونه‌ای ثقات

که شود بیزار عاشق از حیات

اول آنکه عشقباز صدق کیش

[...]

باز اندر سر هوای کوی یار

سوی تبریزم کشد بی اختیار

من چو مجنون روز و شب در کوه و دشت

بهر لیلی هستم اندر سیر و گشت

طَالَ هَجْرِی عَلَّنِی دَاءُ النَّوَی

[...]

دشمن ما خرم و دل شاد باد

دایماً از قید غم آزاد باد

آنکه نامد پای او بر سنگ عشق

سر ز گبر و نخوتش پر باد باد

هر که در دنیا طلبکار بقاست

[...]

آتش عشق از درون شد شعله‌ور

پرتوش اندیشه‌ها بر گِردِ سر

هر نفس از پردهٔ ساز دگر

گونه گونه آرد آوازِدگر

می‌دهد آواز یعنی که منم

[...]

یک نشانِ خوشدلی عشاق را

از دو عالم رنج ما رنجیدن است

بر حق آگاهی دلیل عارفان

بی خبر از خویشتن گردیدن است

بای بسم اللّه الرحمن الرحیم

هست مفتاح در گنج حکیم

گنج حکمت آن کتاب رحمت است

بسمله چون باب گنج حکمت است

گنج حکمت شهر علم مصطفی است

[...]

حسن ما معروف شد زان رو که ما

سِرّ کُنْتُ کَنْز در دل داشتیم

طاقت دیدار ما کس را نبود

برقع از گیسو به رخ بگذاشتیم

شکوه‌ام از بخت نافرجام نیست

هر که را عشق است او را کام نیست

طی نشد این راه و افتادم ز پای

وین عجب کافزون تر از یک گام نیست

گر برآید بانگ بدنامی ز خلق

[...]

از حقیقت هیچ کس آگه نشد

هر کسی حرفی ز جایی می‌زند

ما و آن وادی که از گم گشتگی

هر طرف خضری صدایی می‌زند

تیغ ناپیدا و قاتل ناپدید

[...]