نامش ایاز بیک بود و ملازمت می‌نمود. به مرتبهٔ امارت و خانیّت ترقی نمود. از بدو سن با فقراء و عرفای معاصرین انس داشت و همت بر دریافت صحبت اهل حال می‌گماشت. والدش ابراهیم بیک از اعاظم طایفهٔ طالش آذربایجان بود. غرض، وی به خدمت جناب عارف صمدانی حاجی محمد جعفر همدانی که از اکابر و مشایخ سلسلهٔ علیّه نعمت اللهیه بود ارادت و اخلاص می‌ورزید و در شیراز نیز به فیض خدمت حضرت شیخ الموحدین حاجی میرزا ابوالقاسم شیرازی مشرف گردید. ظاهراً از خوانین صاحب جاه و باطناً از سالکان این راه. سرش پرشور و دلش پرنور. همت فقرایش ناصر و با فقیر معاشر و معاصر بود. اکنون در دارالخلافهٔ طهران است. گاهی فکری می‌فرموده. این چند بیت از اشعار او نوشته می‌شود:
نبود عجب اگر دل بی خود کشد فغان را
با بار هجر جانان کو طاقت آسمان را
بی نام وبی نشان شو تا زو نشان بیابی
کس با نشان نیابد آن یار بی نشان را
چون نکو دیدم به غیر از آن نگار
در دو عالم هیچ موجودی نبود
خود دل آمد آن نگار ده دله
خود ز بی دلها دل آن دلبر ربود
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: ایاز بیک فردی بود که به مقام امارت و خانیت رسید. او از سن جوانی با فقرا و عرفا ارتباط داشت و به دنبال کسب فیض از اهل حال بود. پدرش ابراهیم بیک از سران طایفه طالش در آذربایجان بود و ایاز به عارف صمدانی حاجی محمد جعفر همدانی ارادت داشت و در شیراز نیز به محضر حاجی میرزا ابوالقاسم شیرازی رسید. او با فقرا معاشرت داشت و در دارالخلافه طهران زندگی می‌کرد. اشعارش نشان‌دهنده عمق احساسات و عشق او به یار بی‌نشان است.
هوش مصنوعی: آیا بیک نام داشت و به عنوان خدمتکار مشغول به کار بود. او به مقام امارت و خان‌زاده‌گی رسید. از کودکی با فقرا و عرفا معاشرت داشت و تلاش می‌کرد تا از صحبت اهل حال بهره‌مند شود. پدرش ابراهیم بیک، یکی از بزرگان طایفه طالش در آذربایجان بود. او به جناب عارف صمدانی حاجی محمد جعفر همدانی، که از بزرگان سلسله نعمت اللهیه بود، ارادت و عشق می‌ورزید و همچنین در شیراز تحت فیض حضور حضرت شیخ الموحدین حاجی میرزا ابوالقاسم شیرازی قرار گرفت. ظاهراً او از خانواده‌های صاحب جاه بود و باطنش به سالکان این راه تعلق داشت. دلش پرشور و فکرش روشن بود. فقرا او را ناصر می‌خواندند و او با فقرا معاشرت و هم نشینی داشت. اکنون در دارالخلافه تهران به سر می‌برد و گاهی به تأمل و تفکر می‌پرداخت. چند بیت از اشعارش به یادگار مانده است.
هوش مصنوعی: طبیعی است که دل بی‌قرار در حالتی از عشق و دوری از محبوب، از عذاب و درد خود فریاد بکشد، زیرا چطور می‌تواند در برابر فشار و سختی‌های غم و اندوه طاقت بیاورد.
هوش مصنوعی: برای رسیدن به حقیقت و یافتن عشق واقعی، باید خود را از زرق و برق و نام و نشان‌ها رها کنی. تنها با گم شدن در ناشناسی، می‌توانی به آن یار بی‌نشان دست یابی، زیرا کسی که در پی نام و نشانی باشد، هرگز موفق به یافتن عشق واقعی نخواهد شد.
هوش مصنوعی: وقتی خوب نگاه کردم، متوجه شدم که در این دو جهان هیچ موجودی جز آن معشوق زیبا وجود ندارد.
هوش مصنوعی: دل خود به آن معشوق زیبا نزدیک شد و از دل‌های بی‌دل، دل آن معشوق را به خود گرفت.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.