هر کجا نوحه کنند آنجا نشین

زانک تو اولیتری اندر حنین

هین مشو غره بدان گفت حزین

بار بر گاوست و بر گردون حنین

از ره تقلید آن صوفی همین

خر برفت آغاز کرد اندر حنین

پرتوی بر قلب زد خالص ببین

بی محک زر را مکن از ظن گزین

نفسش اندر خانهٔ تن نازنین

بر دگر کس دست می‌خاید به کین

تا نسوزی نیست آن عین الیقین

این یقین خواهی در آتش در نشین

گفت او دزد و کژست و کژنشین

حیز و نامرد و چنینست و چنین

گفت پیغامبر که هر که از یقین

داند او پاداش خود در یوم دین

پس عیان بودی نه غیب ای شاه این

نقش دین و کفر بودی بر جبین

کان چه دارد وین چه دارد می‌گزین

زانک کم‌یابست آن در ثمین

لیک پوشیده نباشد بر تو این

کز همه اعضا دو چشم آمد گزین

خلق بی‌پایان ز یک اندیشه بین

گشته چون سیلی روانه بر زمین

چون ستاره با ستاره شد قرین

لایق هر دو اثر زاید یقین

فایدهٔ دیگر که هر خشتی کزین

بر کنم آیم سوی ماء معین

زانک دل حوضست لیکن در کمین

سوی دریا راه پنهان دارد این

گوید ای بنده تو رو بر صدر شین

من بگیرم کفش چون بندهٔ کهین

چون برید و داد او را یک برین

همچو شکر خوردش و چون انگبین

چون خلیل از آسمان هفتمین

بگذرد که لا احب الافلین

زانک از کون و فساد است و مهین

حادثست و محدثی خواهد یقین

چونک گردانید سر سوی زمین

در کمی و خشکی و نقص و غبین