عقل می‌گفتش که جنسیت یقین

از ره معنیست نی از آب و طین

جذب جنسیت کشیده تا زمین

اختران را پیش او کرده مبین

در پی خو باش و با خوش‌خو نشین

خوپذیری روغن گل را ببین

توبره گفت از گلیمت ساز هین

کان لباس عارفی آمد امین

ما کجا بودیم کان دیان دین

عقل می‌کارید اندر آب و طین

انبیا را داد حق تنجیم این

غیب را چشمی بباید غیب‌بین

خواجه را از چشم ابلیس لعین

منگر و نسبت مکن او را به طین

پس سبد را تو درخت بخت بین

زیر سایهٔ این سبد خوش می‌نشین

خواجه هم در نور خواجه‌آفرین

فانیست و مرده و مات و دفین

چشم و دل را هین گذاره کن ز طین

این یکی قبله‌ست دو قبله مبین

شکر او شکر خدا باشد یقین

چون به احسان کرد توفیقش قرین

چون همی‌گنجد جهانی زیر طین

چون بگنجد آسمانی در زمین

بود امیری را یکی اسپی گزین

در گلهٔ سلطان نبودش یک قرین

جادوی کردست جادو آفرین

جذبه باشد آن نه خاصیات این

عقل محجوبست و جان هم زین کمین

من نمی‌بینم تو می‌توانی ببین

پس جزای آنک دید او را معین

ماند یوسف حبس در بضع سنین

کای اچی بس خوب اسپی نیست این

از بهشتست این مگر نه از زمین

جوز پوسیده‌ست دنیا ای امین

امتحانش کم کن از دورش ببین

شحنهٔ اجسام دیدی بر زمین

شحنهٔ احکام جان را هم ببین

تازه می‌باشد ریاض والدین

گشته جاری عینشان زین هر دو عین