گه سپر بر آب اندازم ز میغ

گه بقتل خویش دست آرم بتیغ

گوییا جست آن زمان از زیر تیغ

گفت کاو مردی و سنگی ای دریغ

گرچه بر فرقش نهادستند تیغ

میرود بسته کمر دایم چو میغ

دوستان آید بفردوسم دریغ

کی ز دوزخشان نهم بر حلق تیغ

گر نبودی شور در تو ای دریغ

در کبودی گوهری بودی چو تیغ

هم گهر هم آب داری همچو تیغ

آب از تشنه چرا داری دریغ

دور استادم دو دیده همچو میغ

زآنکه آن رویم بخویش آید دریغ

آمدم مهمانت با کرباس و تیغ

تو نداری هیچ از مهمان دریغ

او سزای آن بود کز زخم تیغ

خون بریزندش بزاری بیدریغ

چون گهرداریست شعر من چو تیغ

یک دمی تحسین مدار از من دریغ

گرچه هستم از معاصی اهل تیغ

رحمت خود را مدار از من دریغ

تا نفرمایم ریاحین را به تیغ

سر ببرند از تو ایشان بی دریغ

هرچه بُد از وی نکردم من دریغ

تا که شد او صاحب کوپال و تیغ

گاه رعد و گاه ابرو گاه میغ

گاه برق تیزرو بگشاده تیغ

ای دریغا ای دریغا ای دریغ

همچو ماهی این زمان در زیر میغ

ریش بر می‌کند و می‌گفت ای دریغ

کافتاب نعمتم شد زیر میغ

ای دریغا ای دریغا ای دریغ

کانچنان ماهی نهان شد زیر میغ

ناقة الله آب خورد از جوی و میغ

آب حق را داشتند از حق دریغ

می‌دراند کام و لنجش ای دریغ

کانچنان ورد مربی گشت تیغ

پس ز مستیها بگفتند ای دریغ

بر زمین باران بدادیمی چو میغ