چشم آدم بر بلیسی کو شقی‌ست

از حقارت وز زیافت بنگریست

تو عصاکش هر کرا که زندگیست

بی عصا و بی عصاکش کور چیست

هر که بیرون شد ز حس سنی ویست

اهل بینش چشم عقل خوش‌پیست

گفتم آخر آینه از بهر چیست

تا بداند هر کسی کو چیست و کیست

باز می‌گفتند ای شیخ این ز چیست

دی نمی‌گفتی که شکر این خر قویست

کارگاه صنع حق چون نیستی‌ست

جز معطل در جهانِ هست کیست‌‌‌؟

صورت‌ش بر جاست این سیری ز چیست‌؟

عاشقا وا جو که معشوق تو کیست‌‌؟

بار صبر و شکر او را بردنی‌ست

خواه در صد سال و خواهی سی و بیست

راست‌گویی در نهادش خلقتیست

هرچه گوید من نگویم آن تهیست

فایدهٔ تو گر مرا فایده نیست

مر ترا چون فایده‌ست از وی مه‌ایست

پاسبان من عنایات ویست

هر کجا که من روم شه در پیست

مهر مومش حاکی انگشتریست

باز آن نقش نگین حاکی کیست

این صدا در کوه دلها بانگ کیست

گه پرست از بانگ این کُه گه تهیست

صد هزاران گرگ را این مکر نیست

عاقبت رسوا شود این گرگ بیست

نورهای چرخ ببریده‌پیست

آن چو لا شرقی و لا غربی کیست

او چه می‌بیند درو این شور چیست

او نداند کان نشان وصل کیست

نقش می‌بینی که در آیینه‌ای‌ست

نقش توست آن نقش آن آیینه نیست

اژدها را هست قوّت، حیله نیست

نیز فوقِ حیلهٔ تو حیله‌ایست

آن یکی بگذشت و گفتش حال چیست

ای برادر مر ترا این خرس کیست

گر خفاشی را ز خورشیدی خوریست

آن دلیل آمد که آن خورشید نیست