گفت با فرزند: کای ماه حجیز

من بدانت داشتم چون جان عزیز

شهر شام و آن هیون بی جَهیز

بس ترا روز سیه تا رستخیز

سر برهنه با دو چشم اشکریز

مهد بر نه بر هَیون بی جَهیز

زد به لشگر شاه دین با تیغ تیز

گرم شد هنگامۀ جنگ و گریز

گفت شاهش الله ای جان عزیز

تیغ می بارد در این دشت ستیز

از شرار تیغ او چون رستخیز

شد مجسم دوزخی دشت ستیز

بس که خون بارید ز ابر تیغ تیز

بر اجلها بسته شد راه گریز

نک منم مصر ملاحت را عزیز

ای زلیخا هین مجوی از من گریز

بوستان لاله رویان حجیز

شد ز تاراج خزان چون برگ ریز

برقع آن ماهرویان حجیز

اشک خون آلود و زلف مشک بیز

ز ازدحام آن گروه بی تمیز

شد عیان در کوفه شور رستخیز

ور به دیرت می کشد او از حجیز

رفت باید بر هیون بی جهیز

کِلِّهِ آن بانوی حورا کنیز

آه دود آسا و دست خاک بیز

مادرم بنت شهنشاه حجیز

صد هزاران مریمش کمتر کنیز

با دلی پر درد و چشم اشکریز

از جگر نالید کای جان عزیز

وان ره شام و هیون بی جهیز

وان تطاول های خصم پر ستیز

خواهرانت می رود سوی حجیز

ای امیر کاروان وقت است خیز

شد قطار غم روان سوی حجیز

با دل پر خون و چشم اشکریز

شد بریده گیسوان مشکبیز

چشم های نرگسین شد اشکریز

گشت جای ماهرویان حجیز

اشتران بی عماری و جهیز