گه خجند واندجان را کرده سیر

گه گشاده در بخارا باب خیر

چون نظر افتاد او را بر فقیر

گفت ای عطّار ما را دستگیر

گر کنی تو یک نظر دیگر به غیر

می‌فرستم زودت از مسجد به دیر

نیست آسان وصل یار بینظیر

گر امید وصل داری خود بمیر

هفت دریا نوش کن پس در زحیر

ز آرزوی قطرهٔ دیگر بمیر

تو توانی کرد موئی را چو قیر

نه ببوی علتی همرنگ شیر

ور شکستم شیشه چون طفلی اسیر

تو زلطفت برچو من طفلی مگیر

شیرنر چون دید آتش نیست چیر

شیر پروانه بود پروانه شیر

هرکه او کحلی نساخت از خاک پیر

خواه پاک و خواه گو ناپاک میر

ظالمان کردند مردی را اسیر

ریختند آبی برو چون زمهریر

زهرهٔ جنبش نه و یارای سیر

هر دو بیخود گشته نه عین و نه غیر

مینترسی کاین چراغ زود میر

زود میری گر توانی زود گیر

چون شنیدی این دلیل دلپذیر

دست چون من دیگر در کاسه مگیر

قوت او و آن یتیمان اسیر

آن زمان بودی که دادی گاو شیر

موی همچون پنبه روئی چون زریر

با یتیمان آمده آنجا اسیر

دید طفلی را مگر سفیان پیر

بلبلی را در قفس کرده اسیر

پیر گفتش هست فردوس منیر

عرصهٔ دعوت سرای دار و گیر

من دو مغز افتاده ام در صد زحیر

آن دو مغزم آتش است و زمهریر

می ز حاجب نستد آن بدر منیر

شاه گفتا هست این کار وزیر

کار دنیا آنچه باشد ناگزیر

آن قدر چون کرده شد آرام گیر