عمر من در عشق خوبان سر رسید

موی من از ناز خوبان شد سفید

باز فریاد از دل پر خون کشید

تا بجنبد چند جا را هم برید

شب شد و باد خنک از جانب شمران وزید

ابر، فرش برف‌ریزه بر سر یخ گسترید

لشگر تاریکی و سرما به شهر اندر دوید

در عزاگاه یتیمان‌، پردهٔ ماتم کشید

با زنان او گفت کآرایش کنید

خوبش را در چشم مردان افکنید

مرد را او نطق و ذوق شعر داد

در پیام و لابه‌اش کرد اوستاد

خسرو ایران به خون اندر تپید

کشور ایران به بدخواهان رسید

کانچنانش داده بودندی وعید

که دلش از نام بحران می‌تپید

دفتری خالی ز اخبار جدید

همچو چشم بنده اوراق‌ش سفید

چون جعل‌پرخاش مرغ حق شنید

زر و زری کرد و درکنجی خزید

چون مگس از اهرمن آمد پدید

رغبت او جانب چرکی کشید

عاشقان را روز وصل آمد پدید

چند باید محنت هجران کشید

گفت درویشی شبانگه با مرید

خیز و رو از حجره بیرون ای سعید

پس همه جا، جای پاها را بدید

تا به درب خانه «یاسی » رسید

بار دیگر باز، کاکا در رسید

تا نماید شیره اش را بازدید

دزد زر بستند و دزد دین رهید

شحنه ما را دید و قاضی را ندید

تو چه میدانی چها بر من رسید

موی من شد زین سیهکاری سفید

چند در هر دام، باید گشت صید

چند از هر دیو، باید دید کید

مرغک اندر بیضه چون گردد پدید

گوید اینجا بس فراخ است و سپید

هر چه دید و یافت، چون ارزنش چید

غیر انبان شکر، کان را ندید

مور مغرور، این حکایت چون شنید

گفت، تا زود است باید رفت و دید

نوگلی، روزی ز شورستان دمید

خار، آن گل دید و رو در هم کشید