نور باقی پهلوی دنیای دون

شیر صافی پهلوی جوهای خون

که سلام ما به قاضی بر، کنون

بازگو آزار ما زین مرد دون

گفت ایشان متهم باشند چون

می‌گریزند از تو می‌گریند خون

تا که موسی نبی ناید برون

کرد در گردن هزاران ظلم و خون

از یک اندیشه که آید در درون

صد جهان گردد به یک دم سرنگون

آب نیل از آب حیوان بُد فزون

لیک بر محروم و منکر بود خون

مشرق خورشید برج قیرگون

آفتاب ما ز مشرقها برون

این تعلقها نه بی کیفست و چون

عقلها در دانش چونی زبون

آنچ پیدا عاجز و بسته و زبون

وآنچ ناپیدا چنان تند و حرون

کی فروزد لاله را رخ همچو خون

کی گل از کیسه بر آرد زر برون

با نماز او بیالوده‌ست خون

ذکر تو آلودهٔ تشبیه و چون

هر زمان می‌گفتم از درد درون

اهد قومی انهم لا یعلمون

دوزخی افروخت بر وی دم فسون

ای دم تو از دم دریا فزون

عهد ما کاه و به هر بادی زبون

عهد تو کوه و ز صد کُه هم فزون

پس جواب او سکوت است و سکون

هست با ابله سخن گفتن جنون

گفت آه و دود از آن اه شد برون

آه او می‌داد از دل بوی خون

آخرین قرنها پیش از قرون

در حدیثست آخرون السابقون

وز هوس وز عشق این دنیای دون

چون زنان مر نفس را بودن زبون

گر نبودی او مسبح بطن نون

حبس و زندانش بدی تا یبعثون

جان نباشد جز خبر در آزمون

هر که را افزون خبر جانش فزون