هر که بی‌باکی کند در راه دوست

ره‌زن مردان شد و نامرد اوست

نه چنان حیران که پشتش سوی اوست

بل چنان حیران و غرق و مست دوست

آن یکی را روی او شد سوی دوست

وان یکی را روی او خود روی اوست

قدرت خود بین که این قدرت ازوست

قدرت‌ِ تو نعمت‌ِ او دان که هوست

بی‌موکل بی‌کشش از عشق دوست

زانک شیرین کردن هر تلخ ازوست

دیدهٔ ما چون بسی علت دروست

رو فنا کن دید خود در دید دوست

باد در مردم هوا و آرزوست

چون هوا بگذاشتی پیغام هوست

چون قضا آید نبینی غیر پوست

دشمنان را باز نشناسی ز دوست

چرخ سرگردان که اندر جست و جوست

حال او چون حال فرزندان اوست

ای فناتان نیست کرده زیر پوست

باز گردید از عدم ز آواز دوست

زانک آن دندان عدو جان اوست

من عدو را می‌کنم زین علم دوست

نه که قلب و قالبم در حکم اوست

لحظه‌ای مغزم کند یک لحظه پوست

بی‌خبر کآزار این آزار اوست

آب این خم متصل با آب جوست

قطره‌ای از دجلهٔ خوبی اوست

کان نمی‌گنجد ز پُری زیر پوست

با هوا و آرزو کم باش دوست

چون یضلک عن سبیل الله اوست

چونکِ من، من نیستم این دَم ز هوست

پیش این دَم هرکه دَم زد کافر اوست

زانک او پاکست و سبحان وصف اوست

بی نیازست او ز نغز و مغز و پوست

گردش این باد از معنی اوست

همچو چرخی کان اسیر آب جوست

آن خطا دیدن ز ضعف عقل اوست

عقل کل مغزست و عقل جزو پوست

بازگو دانم که این اسرار هوست

زانک بی شمشیر کشتن کار اوست