لیک چون حق مینخواست او را چه سود

کانچه بودش آرزو او را نبود

گفت هارون عشق مجنون میشنود

آن هوس او را چو مجنون در ربود

چون سلیمان بانگ آن مرغک شنود

گفت میدانید تا او را چه بود

چون بدست آوردنش کس را نبود

تا ابد جز نام ازو کس را چه سود

روی زردم زین غم و جامه کبود

میزنم تک در فراز ودر فرود

گفت آخر یا رسول اللّه چه بود

کز عمر می بر شکستی زود زود

گفت دندانی بدو باید نمود

تا که ننمائی ندارد هیچ سود

نازنین شوریدهٔ درگاه بود

پیشش آمد زاهدی در راه زود

گفت چبود سود گفتا آنکه زود

گر یکی داری دو گردد اینت سود

گفت فرمودت خداوند ودود

از چه آدم را نکردی آن سجود

خانهٔ او در میان دشت بود

ناگهی موسی برو بگذشت زود

پادشاهی از قضا در دشت بود

بر زن آن خارکش بگذشت زود

مدبری بر بام آن ویرانه بود

این سخن بشنود از دیوانه زود

ور نگیرد دامنت این درد زود

گفت و گوی این ندارد هیچ سود

ناگهی آن یار خود راگفت زود

پای بیرون نه ازین خانه چو دود

چون همه سرمایه تو عمر بود

پس چرا بر باد دادی عمر زود

گوئیا آس فلک سود و نسود

هرچه هست ای جان من بود و نبود

روح چون در اصل امر محض بود

جبرئیل از امر ظاهر گشت زود

می ندانم تا پسند او چه بود

تا ازآن توبه کنم در حال زود

خالق اعظم که آدم را ز بود

هر یکی را در لباسی وا نمود