در من امشب آتشی افروختی

هرچه با من غیر عشقت سوختی

شعله ی بیداد جور افروختی

هم سمن هم سنبلم را سوختی

گفت با موسی که جانم سوختی

آتش اندر جان من افروختی

مایه‌ای کز مُلک جان اندوختی

خوش به مکتب داده‌ای بفروختی

گوشت پاره بر دهانم دوختی

جمله اسما را بهم آموختی

هم مکیدن مرمرا آموختی

هم دل مادر برایم سوختی

بر زبانم نام خود آموختی

شمع توحیدم به دل افروختی

هان چه سود از مایه ات اندوختی

هان چه شمع از مایه ات افروختی

الغرض هر جا که چهر افروختی

خرمن شاه و گدا را سوختی

نیک بنگر کآتشی افروختی

خرمن اسلامیان را سوختی

از هوس آتش بجان افروختی

تیغ را «هل من مزید» آموختی

گفت این آتش چسان افروختی

دفتر ارباب حکمت سوختی

علم غیر آموختی اندوختی

روی خویش از غازه اش افروختی

در جهان شمع حیات افروختی

بندگان را خواجگی آموختی

رشوت آوردم، تو مال اندوختی

تیرگی کردم، تو بزم افروختی