هین غذای دل بده از همدلی

رو بجو اقبال را از مقبلی

گر نمی‌آید بلی زیشان ولی

آمدنشان از عدم باشد بلی

امر حق را باز جو از واصلی

امر حق را در نیابد هر دلی

گفت پیغامبر علی را کای علی

شیر حقی پهلوان پردلی

گر بیاموزی صفیر بلبلی

تو چه دانی کو چه دارد با گلی

در زمان انداخت شمشیر آن علی

کرد او اندر غزااش کاهلی

او خدو انداخت در روی علی

افتخار هر نبی و هر ولی

پس بگفت آن نو مسلمان ولی

از سر مستی و لذت با علی

حلق ببریده خورد شربت ولی

حلق از لا رسته مرده در بلی

صورتش دیدی ز معنی غافلی

از صدف دُری گزین گر عاقلی

تا بخسپی در پناه عاقلی

در جوار دوستی صاحب‌دلی

آن یکی می‌گفت خواهم عاقلی

مشورت آرم بدو در مشکلی

گفت اه چون حکم راند بی‌دلی

در میان آن دو عالم جاهلی

اندرین اشتر نبودش حق ولی

اشتری گم کرده است او هم بلی

می‌بپوشی آفتابی در گلی

رخنه می‌جویی ز بدر کاملی

گرچه دعوی می‌نماید این ولی

جان صاحب‌واقعه گوید بلی

آینهٔ روشن که شد صاف و ملی

جهل باشد بر نهادن صیقلی

کاهلم چون آفریدی ای ملی

روزیم ده هم ز راه کاهلی

چون مرا تو آفریدی کاهلی

زخم‌خواری سست‌جنبی منبلی

گفت اگر اسمی شود غیب از ولی

آن ز استغراق دان نه از جاهلی