اوفتادی همچو مرغی در قفس

چون توانی زد در آنجاگه نفس

مو به مو و ذره ذره مکر نفس

می‌شناسیدند چون گل از کرفس

سعی در تنقیص قدر خویش کرد

هر که کرد اهمال در تکمیل نفس

بارها ای نفس نافرمان ترا

گفته ام کز حرص بر دنیا مچفس

آبرو خواهی چو خاک افتاده باش

[...]

سرکشیده زیر پر اندر قفس

پر نیفشانده به گلشن یک نفس

یاد آرید از ترحم یک نفس

زین اسیر دام و محبوس قفس

طایر قدس آشیان شد در قفس

دور هم از آشیان و هم نفس

نی کشیده در گلستانی نفس

یا به دامش بوده جا یا در قفس

پر گشا از بسته مرغی یک نفس

چون گشادی باز کن در را قفس

یا صفیر عندلیب همنفس

پیش آن بلبل که باشد در قفس

همچو مرغی از صفیر همنفس

بال و پر برهم زند اندر قفس

هست در وی از مقام طبع و نفس

وز قواهای طبیعت گاه رفس

بکشد آن را قطع تا گردد نفس

وارهد جانش از این تنگین قفس

ای نوایت داده با قدسی نفس

مرغ جان را، جای در خاکی قفس

سینه ی آزاده ی چابک نفس

طایر ایام را گردد قفس

ملت بیضا ز طوفش هم نفس

همچو صبح آفتاب اندر قفس