داشت چوپانی در آن صحرا نشست

پوستی بستد ازو مجنون مست

بعد از آن، روزی مگر مجنون مست

کرد با قومی به صحرا درنشست

هر یکی را کرده‌ای دزدی به دست

هیچ دردی ناچشیده جمله مست

گر بپرد پشه چندانی که هست

کی کمال صرصرش آید بدست

ترک کن کاری که آن کردی نخست

کردن و ناکردن این باشد درست

چون نبود آن شیخ اندر عشق سست

خرقه را بفکند و شد در کار چست

چون برآمد صبح و باد صبح جست

از خرابی شد غلام اینجا ز دست

پیر گفتش مانده‌ام حیران و مست

می‌گزم دایم به دندان پشت دست

دیگری برخاست می‌شد مست مست

پای کوبان بر سر آتش نشست

این چنین کس را چنین افتاده پست

آن چنان شه زاده چون آید به دست

سی تن بی‌بال و پر، رنجور و سست

دل شکسته، جان شده، تن نادرست

عاشقی آمد مگر چوبی بدست

بر سر آن طشت خاکستر نشست

کی توانست آن پسر دایم نشست

لیک بود از بیم خسرو پای بست

از نهان بی‌شاه با او درنشست

بود آن شب از قضا آن شاه مست

بوده دایم از شراب وصل مست

در خمار وصل چون داند نشست

جامه نیلی کرد و در برخود ببست

در میان خون و خاکستر نشست

چون مرا روح القدس هم کاسه است

کی توانم نان هر مدبر شکست

هر توانگر کین چنین گنجیش هست

کی شود در منت هر سفله پست

مانده‌ام در چاه زندان پای بست

در چنین چاهم که گیرد جز تو دست

تو بده دستی در آن ساعت درست

تا بگیرم دامن فضل تو چست