روز و شب مال مسلمانان بری

چون بخوردی عاقبت را ننگری

تا کی از کوری و تا چند از کری

ای خر آخر پاشگونه بر خری

در تصوف گر تو رنجی میبری

من بسم پیر تو در صوفیگری

بود نام او سدید عنبری

ای عجب کافور مویش بر سری

درد من بین باز کن بر من دری

سر غیبم گوی و در جنبان سری

او بمردی بود پشت لشگری

نه چو من آمد مخنث گوهری

بود اندر عهد او پیغامبری

وحی حق بگشاد بر جانش دری

تو سلیمان‌وش به شادروان دری

کرده‌ای از ماه نو انگشتری

از جمال آن جهان دلبری

ذره‌ای بود آفتاب خاوری

کاشکی یک تن بر آوردی سری

یک سخن گفتیّ و بگشادی دری

سالک آمد پیش کوه گوهری

گفت ای مشغول گوهر پروری

صوفی پیروزه پوش گوهری

جوش میزن چون بجوشی خوش دری

چون ندارد تشنگی من سری

چون نشانم تشنگی دیگری

شد ز عشق آن پسر چون اخگری

پس چو اخگر رفت در خاکستری

آن یکی فرمانده دیو و پری

وان دگر را هر دو کون انگشتری

چون ندارد رنگ و بوی من سری

کی گشاید از منت هرگز دری

هرچه در کلّ جهان نامش بری

عاقبت چشمش رسد تا بنگری

آمدم کز کودکان بازم خری

خود تو صد باره ز من عاجزتری

تنگ چشمی دلبری جان پروری

عالم آرائی عجایب پیکری

در جهان حسن آن هر لشگری

ختم کرده نیکوئی و دلبری