آن یکی گفتا که جان به از زرم

رفتم اینک سوی شهر ونان خرم

چون گدائی خود آمد در خورم

گفتمش چشمی رسد تا بنگرم

گفت دور از پیش خم تا نرم نرم

خم شود از تابش خورشید گرم

بنگر اکنون گر نداری باورم

کز پسم میآید اینک خواهرم

گفت یارب گر نمیبخشی زرم

این توانی مسجد افکن بر سرم

شاه اگردارد وگرنه باورم

گر در این تقصیر کردم کافرم

گفتم آخر یادگار مادرم

مینبینم می نباید دیگرم

شاه گفتش از چه میگریی برم

گفت ازآن گریم که گه گه مادرم

این همه غم کز دل پرخون خورم

چون نه من آورده ام من چون برم

چونکه شد گردان سمن بر نرم نرم

جملهٔ گلها بخاک آمد ز شرم

کاشکی هرگز نزادی مادرم

تا نکردی کشته نفس کافرم

من نمی‌دانم چه نیکو دلبرم

کز لطیفی در زر و در زیورم

گفت فرمان ترا من چاکرم

هرچه گوئی جمله پیش او برم

یا الهی رحمت آور از کرم

جمله را از لطف گردان محترم

گر «بپر» گوییش گوید «اشترم»

ور نهی بارش بگوید «طایرم»

گفت شیطان «من ز آدم بهترم»

تا قیامت گشت ملعون لاجرم

هر که‌را عادت شود جود و کرم

در میان خلق گردد محترم

در سوی هر ذرّهٔ چون بنگرم

از هویدائیت آنجا ره برم

سبزه زاری هم چنان باغ ارم

باغ جنّت جایگاهی بس خرم

گفت این را من به پیش شه برم

کام خود را باز در چنگ آورم