آب می‌زد بانگ یعنی هی ترا

فایده چه زین زدن خشتی مرا

ای ملامت‌گر سلامت مر تو را

ای سلامت‌جو رها کن تو مرا

می‌دوی در کوی و بازار و سرا

چون کسی کو گم کند گوساله را

حق آنک چرخهٔ چرخ تو را

کرد گردان بر فراز این سرا

مشتری من خدایست او مرا

می‌کشد بالا که الله اشتری

گفت نی نی این غرض نبود تو را

که بخیری ره‌نما باشی مرا

گفت ای ابله چه می‌گویی مرا

من گرفته بودم آخر مر ورا

رو بگرداند چو بیند زخم را

رفتن او بشکند پشت تو را

صدق تو آورد در جستن تو را

جستنم آورد در صدقی مرا

این توقف چیست؟ حیرانی چرا‌؟

پا بنه، مردانه اندر جو در آ

این گذشتن شد مسلم مر مرا

بگذرانم صد هزاران چون ترا

دوربینی کور دارد مرد را

همچو خفته در سرا کور از سرا

سر بریدن واجب آید مرغ را

کاو بغیر وقت جنباند درا

حزم این باشد که نفریبد ترا

چرب و نوش و دامهای این سرا

از خجالت باز گفت او خواجه را

چند وعده چند بفریبی مرا

او نمی‌دانست گرد گرگ را

با چنین دانش چرا کرد او چرا

مغز حیوانات بوی شیر را

می‌بداند ترک می‌گوید چرا

ما بری از دعوتت دعوت ترا

ما ننوشیم این دم تو کافرا

می‌زنی دستی بر آن کوزه چرا

تا شناسی از طنین اشکسته را

آنچنان نزدیک بنماید ورا

که دویدن گرد بالوعهٔ سرا