گر برآید بانگ بدنامی ز خلق

نیک نام آن کس که او را نام نیست

شد جهان بر من دگرگون یا که من

این که می‌بینم جهان دیگر است

می‌ندانم ره به جایی برده‌ام

یا که بازم امتحان دیگر است

چشم حق بینی زخودبینان مدار

هر که را بی خود ببینی با خداست

جان سلیمانست و دل خاتم بر او

نقش روی دوست اسم اعظم است

محرم اسرار حی لا یَمُوْت

رمز مُوتُوا گفت قَبْلَ اَن تَمُوت

طفل نارد مرده از زنده شناخت

شایدش زین راه دردی چاره خاست

آنکه درهای معانی را بسفت

هم بفرما از کرم نام تو چیست

دور دار ای عمّه از من دامنت

آتشم ترسم بسوزد خرمت

داد ما را دست حق تاج و سریر

صاحب تاج و سریر ما علی است

منکر نتوان گشت اگر دم زنم از عشق

این نشه بمن نیست اگر با دگری هست

ای ترا دادند درد جستجوی

معنی یک شعر خود با من بگوی

«قمری ، کف خاکستر و بلبل قفس رنگ

ای ناله نشان جگر سوخته ئی چیست»

هر کجا بینی جهان رنگ و بو

آن که از خاکش بروید آرزو

یا ز نور مصطفی او را بهاست

یا هنوز اندر تلاش مصطفی است

یا بزور دلبری انداختند

یا بزور قاهری انداختند

زانکه حق در دلبری پیدا تر است

دلبری از قاهری اولی تر است

آنکه خود را بهتر از آدم شمرد

در خم و جامش نه می باقی نه درد

مشت خاک ما بگردون آشناست

آتش آن بی سر و سامان کجاست

با مقامی در نمی سازیم و بس

ما سراپا ذوق پروازیم و بس

هر زمان دیدن تپیدن کار ماست

بی پر و بالی پریدن کار ماست

اهریمن

زرتشت

زنده رود

حوران بهشت

هست معشوقی نهان اندر دلت

چشم اگر داری بیا بنمایمت

«مرحله دوم ضبط نفس»

نفس تو مثل شتر خود پرور است