من بهیچ اشیا ندادم این کتب

ز آنکه من دارم درو خود لبّ لب

عبد رحمن بن عدّاس از هرب

بود او از جمع یاران از عقب

بود او را یک فرس چون برق شب

کرده بود از هیبتش خورشید تب

رو ز جوهر معنی او را طلب

تا خبریابی ز معنی بی سبب

کن مقام و منزل سلمان طلب

تا بیابی سرّ معنی بی سبب

گفت دارم خون عثمان را طلب

تا که کرده قتل او را بی سبب؟

از جفا چون گشت محروقش لقب

سوخت جان بیدلان ازتاب و تب

رو تو از آل نبی همّت طلب

زآنکه ایشانند در دنیا سبب

بعد از آن نزدیک کاظم شد بشب

گفت از من هرچه می‌خواهی طلب

تو زآل مصطفی همّت طلب

تا دهندت هر دو عالم بی سبب

جوهر و مظهر بصورت دان کتب

در معانیش ببین تو لبّ لب

چونکه در عشق آمدی ما را طلب

تا شود حاصل ترا دین بی‌سبب

هفدهم پندم بدان ای محتجب

دایماً از اهل دل جانب طلب

غنچه پیکان بودگل لعل ای عجب

لعل پیکانیش دادی زین سبب

کاسهٔ چندین ملیس ای بوالعجب

چون بخوردی کاسهٔ دیگر طلب

بود عین عفو تو عاصی طلب

عرصهٔ عصیان گرفتم زین سبب

دوکمان قاب قوسین ای عجب

در هم افکندند از صدق و طلب

چون دو خواجه خواستندی در عرب

دوستی یکدگر کردن طلب

ناقة اللّه بود در سنگ ای عجب

سنگ شق شد ناقه آمد در طلب

تا تو باشی همنشینش روز و شب

میگریزی می نیائی در طلب