کز چنان رویی چنین قهر ای عجب

هر کسی مشغول گشته در سبب

مر وزیری را کند شه محتسب

شه عدو او بود نبود محب

می‌دوی این سو و آن سو خشک‌لب

کاروان شد دور و نزدیکست شب

گفت والله نیست یا وجه العرب

در همه ملکم وجوه قوت شب

پیش بینایان کنی ترک ادب

نار شهوت را از آن گشتی حطب

بنگر آن سالوس روز و فسق شب

روز همچون مصطفی شب بولهب

ور حقیقت بود آن دید عجب

چون مقیم چشم نامد روز و شب

گفت نحوی زید عمروا قد ضرب

گفت چونش کرد بی جرمی ادب

قاصدی دانا ز دیوان ادب

سوی هندوستان روان کرد از طلب

چون بسی دید اندر آن غربت تعب

عاجز آمد آخر الامر از طلب

از نزاع ترک و رومی و عرب

حل نشد اشکال انگور و عنب

ور سگی آید غریبی روز و شب

آن سگانش می‌کنند آن دم ادب

همچو یوسف کش ز تقدیر عجب

نرتع و نلعب ببرد از ظل اَب

این چنین دندان‌کنان تا نیمشب

جانشان از ناف می‌آمد به لب

که بنشناسم عمر از بولهب

باد کرهٔ خود شناسم نیمشب

لَنگ و لوک و خفته‌شکل و بی‌ادب

سوی او می‌غیژ و او را می‌طلب

او همی‌شد و اژدها اندر عقب

چون سگ صیاد دانا و محب

تکیه بر وی کرد و می‌گفت ای عجب

پیش ما خورشید و پیش خصم شب

جنبش کفها ز دریا روز و شب

کف همی‌بینی و دریا نه عجب

در چنین مستی مراعات ادب

خود نباشد ور بود باشد عجب