چون شد اکنون کز غریبی کم سپاه

کوه اندامت ندارد وزن کاه

دارم اینک عزم رزم این سپاه

نزد پیغمبر تو باش از من گواه

و آنکه را ثابت قدم بیند براه

از شفقت می‌کند بروی نگاه

ای شب جهال را؛ تابنده ماه

ای بره گم کرد گان؛ هادی راه

بر غریبیشان کند خوش خوش نگاه

بر ضعیفیشان بخندد، قاه قاه

آرد از حرص و هوس، خیل و سپاه

راهرو را سخت گردد سد راه

بازم اندر هر قدم، در ذکر شاه

از تعلق گردی آید سد راه

ور سر صید سپیدست و سیاه

آن ترا کافی بیک تیر نگاه

پس برفت آن غیرت خورشید و ماه

همچو نور از چشم و جان از جسم شاه

اکبر آمد العطش گویان ز راه

از میان رزمگه تا پیش شاه

شرط راه آمد، نمودن قطع راه

بر سر رهرو چه معجر چه کلاه

گفت ای خواهر چو برگشتی ز راه

هست بیماری مرا در خیمه گاه

چیست آن دار الوصال ای مرد راه؟

ساحت میدان و طرف قتلگاه

از برای جانفشانی نزد شاه

ز عفر جنی فرا آمد ز راه

گفت دانم من که شب تا صبحگاه

با منت بود اعتراض ای مرد راه

چار فرسخ مانده تا نزدیک شاه

محشری بد، هر طرف کردم نگاه

نیست محروم از ظهور یک گیاه

خالی از انوار تو یک پر کاه

آن یکی گرید به ذکر آه آه

وین یکی خندان به بانگ قاه قاه

سالکان اندر حق پیران راه

برده زین سان خطره ها بر حق پناه

تیغ آتشبار شیر حق علی

نیست آبش چون زبان وام خواه

وام خواه خویش را هر کس که دید

بایدش بردن به سوی حق پناه