چون شد اکنون کز غریبی کم سپاه

کوه اندامت ندارد وزن کاه

دارم اینک عزم رزم این سپاه

نزد پیغمبر تو باش از من گواه

کی‌ برد بر نقطه‌ غیر از نقطه‌ راه

هرکه‌ جست‌ آن نقطه‌ را قطب‌ است‌ و شاه

در فراقت‌ از تو جانم‌ عذرخواه

رو که‌ رفتم‌ حق‌ تو را پشت‌ و پناه

سوی شهر کوفه‌ وقتی‌ مردِ راه

صوفیانه‌ شد برون از خانقاه

گفت‌ بر من‌ جمله‌ باشید ای سپاه

در حضور زادة سفیان گواه

دیده را بگشا مَرو کورانه راه

ورنه اندازند غولانت به چاه

شرع را بنگر که‌ باشد شاهراه

اندر این‌ ره رو نیفتی‌ تا به‌ چاه

نیست‌ رهبر بلکه‌ خود نبود به‌ راه

چون توان رفتن‌ ز دلوِ او به‌ چاه

کی‌ نهیب‌ و اجتماع آن سپاه

گشت‌ جانبازانِ حق‌ را سَد راه

دید عبّاس، آنکه‌ دین‌ را شد پناه

گشته‌ قحط‌ آب‌ اندر خیمه‌ گاه

شاه فرمود ای علمدار سپاه

آفرینش‌ را تویی‌ پشت‌ و پناه

رفتم‌ اینک‌ همتی‌ خواهم‌ ز شاه

بلکه‌ آرم آبی‌ اندر خیمه‌ گاه

ای برادر زین‌ فقیر خیرخواه

این‌ نصیحت‌ بشنو و رو کن‌ به‌ راه

ما بشر، ایشان بشر، لیکن‌ به‌ جاه

ما بر ایشان مهتریم‌ و پادشاه

روز اول زرد گردد همچو کاه

رویتان پس ‌، سرخ و بعد از آن سیاه

زآن سپس‌ در موقف‌ آن پادشاه

رویتان یکباره می‌ گردد سیاه

بر تو یا عباس امروز از گناه

بندة درویشت‌ آمد عذر خواه

مر تو را امروز آیم‌ در پناه

تا در آن موقف‌ نباشم‌ رو سیاه

بس‌ تعیّن‌ هاست‌ بهرِ مرد راه

جان بود زآنها یکی‌ بی‌اشتباه