بر نشستی اشترم را از پگاه

جو رها کردم کم از اخراج کاه

چشم کژ کردی دو دیدی قرص ماه

چون سؤالست این نظر در اشتباه

چون بیامد آن دوم در پیش شاه

بود او گنده‌دهان دندان سیاه

گفت رمزی زان بگو ای پادشاه

کز برای من بگفت آن دین‌تباه

باز آن باشد که باز آید به شاه

باز کورست آنک شد گم‌کرده راه

اینت درد بی‌دوا کوراست آه

اینت افتاده ابد در قعر چاه

چونک برگ روح خود زرد و سیاه

می‌ببینی چون ندانی خشم شاه

گویم ای خورشید مقرون شو به ماه

هر دو را سازم چو دو ابر سیاه

آن شود شاد از نشان کو دید شاه

چون ندید او را نباشد انتباه

حیله کرد و کرد صوفی را به راه

تا کند یارانش را با او تباه

هین ید بیضا نما ای پادشاه

صبح نو بگشا ز شبهای سیاه

اژدها گشتست آن مار سیاه

آنک کرمی بود افتاده به راه

مؤمن آن قلعه برای پادشاه

می‌کند معمور نه از بهر جاه

بر امید شفقت آن نیکخواه

دزد را بگذاشت باز آمد به راه

سنگهاش اندر حدث جای تباه

می‌دمید از سنگها دود سیاه

پس نماز هر چهاران شد تباه

عیب‌گویان بیشتر گم کرده راه

هر که زیشان گفت از عیب و گناه

وز دل چون سنگ وز جان سیاه

نی درش معمور نی بر بام راه

نی یکی همسایه کو باشد پناه

تو بعکسی پیش کوران بهر جاه

با حضور آیی نشینی پایگاه

چون تنازع در فتد در تنگ کاه

دانه آن کیست آن را کن نگاه