مور اسود بر سر لبد سیاه

مور پنهان دانه پیدا پیش راه

پس تجسس کرد عقل پادشاه

کین چه باشد که زند بر عقل راه

او سواره گشت در موکب به گاه

ناگهان دید اسپ را خوارزمشاه

کای خداگر آن جوان کژ رفت راه

که نشاید ساختن جز تو پناه

آنک در چه زاد و در آب سیاه

او چه داند لطف دشت و رنج چاه

آب بیرون را ببرند آن سپاه

تا نباشد قلعه را زانها پناه

رفت او پیش کفن‌خواهی پگاه

که بپیچم در نمد نه پیش راه

یک کنیزک بود در مبرز چو ماه

سخت زیبا و ز قرناقان شاه

یک زمان مانع همی‌شد شرم و جاه

یک زمانی جوع می‌گفتش بخواه

بر مصلی مسجد آمد هم گواه

کو همی‌آمد به من از دور راه

گلشنی کز گل دمد گردد تباه

گلشنی کز دل دمد وافر حتاه

قوت می‌خوردی ز نور جان شاه

ماه جانش هم‌چو از خورشید ماه

هم‌چنان کین شاه‌زاده شکر شاه

کرد استکبار و استکثار جاه