چل هزاران سال بدهد بردوام

خاصگان قرب خود را بار عام

گفت اینم بس که من بی‌دل مدام

گر درو نرسم درو برسم تمام

خویش را دیدند سیمرغ تمام

بود خود سیمرغ سی مرغ مدام

محو او گشتند آخر بر دوام

سایه در خورشید گم شد والسلام

هست خورشید حقیقی بر دوام

گو نه ذره‌ ماند نه سایه والسلام

شاه چون بشنود آن پاسخ تمام

شاد گشت از پاسخ آن دو غلام

چون برآمد چل شبان روزتمام

همچو مویی شد شه عالی مقام

این زمان باری سخن کردم تمام

کار باید، چند گویم، والسلام

تا که بودی پند می‌دادی مدام

خلق را این پند امروزین تمام

گفت خوش آید زنان را بردوام

آنک می‌گویند از مردان مدام

گر مرا در راه او بودی مقام

شین شعرم شین شرگشتی مدام

پاک دینی گفت سی سال تمام

عمر بی‌خود می‌گذارم بر دوام

گفت احمد خواند یار آن امام

انبیا و اولیا او را غلام

ای ز تو غافل همه عالم تمام

سرّ اسرارت میان خاص و عام

باز گویم سرّ اسرارت تمام

گر تو هستی واقف سرّ کلام

نی خدا گفته است بلّغ در کلام

گر بدانی علم تو گردد تمام

جعفر صادق امام خاص و عام

چون ندانستی چه گویم والسلام

شاه جرجیس است و یوشع ز احترام

و آن بود پیدا میان خاص وعام

کار حال ماست درعالم مدام

سلسله در سلسله میدان تمام

من سبق از ذات او گویم مدام

چون نمی‌دانی چه گویم با تو خام