کوهسار و دشت و صحرا باغ و راغ

پر شد از غوغای زاغ و بانگ زاغ

بر سمندر حمله ور گردید زاغ

بر سمندر تنگ شد صحرا و راغ

آن سمندرها فکندند در وراغ

گفتی آمد بهر مکسوران کزاغ

شمع در شمع و چراغ اندر چراغ

گلشن اندر گلشن و گلزار باغ

هین مدو اندر پی نفس چو زاغ

گو به گورستان برد نه سوی باغ

شب نگردد روشن از نام چراغ

باد فروردین نیارد گل به باغ

یا شود کبکی به مهمانی زاغ

یا که جغدی همدم طاووس باغ

دشت پیمایان ز تاب یک چراغ

صد تجلی از علوم اندر دماغ

خاکدانی با فروغ و بی فراغ

چهرهٔ او از غلامی داغ داغ

آن سراپا ذوق و شوق و درد و داغ

حاکم پنجاب را چشم و چراغ

داشتیم اندر میان سینه داغ

بر سر راهی نهادیم این چراغ

عشق من از زندگی دارد سراغ

عقل از صهبای من روشن ایاغ

در ره و در خانه و صحرا و باغ

موجب دردسر و موی دماغ

من بری گشتم ز آرام و فراغ

تو فکندی باد نخوت در دماغ

تا نماند باد عجبش در دماغ

تیرگی را نام نگذارد چراغ