چون رسن رامعتدل افتاد تاب

گر بود صد رشته گردد یک طناب

نقد تو سیم و زر و در خوشاب

لعل و یاقوت و زمرد بی حساب

خلق را روشن شود زو‌ آفتاب

واو نداند آفتاب از هیچ باب

گرچه میبستی ز هر نوعی نقاب

همچنان میتافتی آن آفتاب

گر ازان خرقه کنی خود را نقاب

برنیاید زآن نقاب آن آفتاب

هم درین عالم بزیر صد حجاب

هم دران عالم اسیر صد حساب

لاجرم از رخ فرو هشتم نقاب

تاتو بینی روی من چون آفتاب

خویشتن رادوش میدیدم بخواب

در بهشت عدن همچون آفتاب

گفت یک روزی درآمد آفتاب

درگلویم رفت و من گشتم خراب

کرد عیسی هم سلامش هم خطاب

نه علیک آمد ازو و نه جواب

شانه کن مرغول زلفت از گلاب

گرد بفشان از رخ چون آفتاب

لاجرم چون اهبطوش آمد خطاب

پای تا سر درد آمد و اضطراب

مرتضی دید آن شب آن زن را بخواب

گفت هان چون کرد حق با تو خطاب

دید آن شب ای عجب سفیان بخواب

کآمدی از حق تعالیش این خطاب

سایهٔ شو گم شده در آفتاب

هیچ شو واللّه اعلم بالصواب

دید القصه شب دیگر بخواب

کآن فرشته کرد سوی او شتاب

چون تو میدانی که فرض است این جواب

پس جوابم باز ده سر بر متاب

چون به من در خواب می آید خطاب

کی توانم دید بیداری به خواب

زن برانداخت آن زمان از رخ نقاب

تا بدید آن چهرهٔ چون آفتاب

کرده بود او چار صد پاره کتاب

جمله در توحید و در رفع حجاب