گفتمش با ماه گندم کار با من دار گوش

بوده در عهد خود گندم نمای جوفروش

دلبر علاف را بردم به سوی خانه دوش

گفت با من بوده‌ای گندم‌نمای جو فروش

از جمالت شد گلستان بزم پیر می فروش

چون گل از غیرت مرا خون جگر آید به جوش

تا به کی چون حلقه کاکل تو را گویم به گوش

ای خدا ناترس آن چاک گریبان را مپوش

رفته یی چون سیدا از فکر گیسویی ز هوش

سنبل آسا می کشی بار پریشانی به دوش

حلقه کاکل تو را پیوسته می گوید به گوش

نیست غمازی طریق عاشقان پرده پوش

گر بهای می ستاند خرقه پیر می‌فروش

خرقه را بفروش [و] در پیرانه‌سر جامی بنوش

از پی ترک سماع و منع می ای محتسب

هر نفس مخروش چون نی هر زمان چون خم مجوش

من نه آن رندم که تا جان در بدن دارم دمی

[...]

روی صحرا از خط و خون جوانان لاله جوش

برق خنجر ساقی بزم و شهیدان جرعه نوش

تا که در میخانه وحدت علی شد میفروش

با بقای میفروش این خم نمی افتد زجوش

زاهد آن لحظه شود صوفی که گردد خرقه پوش

صوفی آنساعت شود صافی که گردد درد نوش

خانه کی سارند اندر راه سیل اصحاب عقل

[...]

خرقه صورت بسوزان کسوت معنی بپوش

از خم کثرت برآی و ساغر وحدت بنوش

گرچه از کوشش نگردد هیچ زنگی روسفید

تا توانی در صفای قلب زنگ اندود کوش

شاهدان بی پرده اند و مطربان اندر نوا

[...]

لحن اسماعیل و رویش آفت چشمست و گوش

آن برد از چشم خواب و این برد از گوش هوش‌

حسن او دل را به‌رقص آرد ولی از راه‌چشم

صوت او جان را به وجد آرد ولی از راه گوش

شوق دیدار نکویش پیر را سازد جوان

[...]

چند بارت گفتم ای محمود چشم خود بپوش

ورنه از شیراز غوغا خیزد از مردم خروش

پند نشنیدیّ و شهری‌ را که بی‌آشوب بود

زآتش سودای خود چون دیگ آوردی به جوش

تا چه گوید شه چو بیند شهری از جورت خراب

[...]

دوش دیدم بر در میخانه پیر می‌فروش

کرده یک یک می‌کشان آویزه حکمش به گوش

از می مینای او میخوارگان مست و خراب

زآتش صهبای او دردی کشان اندر خروش

این به آن گوید هنیألک ز من بستان قدح

[...]

وان خیال عالی شاهنشه با رای و هوش

پاک از آن کردار مدهوشانه بیرون شد زگوش

گفت کان زن را همان دم با می و اسباب نوش

چاکران بردند اندر خانهٔ سبزی‌فروش

داده بارعام در میخانه پیر می‌فروش

آنکه لطفش کرده ما را حلقه منت بگوش

آمده می‌درخم و در شیشه و ساغر بجوش

رفته هر سو با ده‌خواران یک ز دست و یک ز هوش