هر که را نور تجلّی بر دلش آید پدید

بس عجب نه گر چو موسی که برو ریحان شود

شربنا و اهرقنا علی الارض قسطها

و للارض من کأس الکرام نصیب‌

هر کسی را جام او با جان او هم سان کنید

هر کسی را نقل او با عقل او هم بر نهید

ان راعنی منک الصدود

فلعل ایامی تعود

و لعل عهدک باللوی

یحیی فقد یحیی العهود

و الغصن، ییبس تارة

[...]

عیش من تلخ است بی تو ور بخواهد یک زمان

دو لب شیرین تو تلخ مرا شیرین کنند

باغ پیش روی خوبان بی تو بی تمکین شده است

ساعتی در باغ شو تا باغ را تمکین کنند

ای صنم روی تو را آن فخر بس باشد کز او

شاعران تشبیب های مدح مجدالدین کنند

ای خداوندی که اشعار مرا در مدح تو

شاعران بوسه دهند و ساحران تحسین کنند

بهترین کارها بخشیدن و بخشودن است

همت و رای تو سال و ماه آن و این کنند

خلق عالم را دو بینم شغل در ایام تو

یا دعای خیر تو گویند یا آمین کنند

ای خداوندی که القاب تو چون فصل الخطاب

در قوانین سخن خیر المطالع می شود

هر نفس بر مجمر انفاس ارباب هنر

نشر اخلاق خوشت عطر مجامع می شود

قطره های نوک کلکت همچو باران ربیع

[...]

ذره ذره آفتاب عشق دردی خوار باد

مو به موی ما بدان سر جعفر طیار باد

ذره‌ها بر آفتابت هر زمان بر می‌زنند

هر که این بر خورد از تو از تو برخوردار باد

هر کجا یک تار مویت بر هوس سر می‌نهد

[...]

خان اردوی سپهرت بنده ی یاساق باد

بوسه گاه اخترانت کوکب بشماق باد

بارگاه کسری ار در هفت کشور طاق بود

طاق ایوان تو جفت طارم شش طاق بود

چون شه قفچاق و کشمیرت گدای درگهند

[...]

جاودان بر مسند عزّ و سریر سلطنت

کامرانی کن که عزّ و دولتت جاوید باد

ناز های و هوی مستان زاهدان در زحمشند

را عاشقانرا از می عشق تو هشیاری مباد

از طلب گر می فزاید داغ و درد او کمال

در دل ریش تو جز درد طلبکاری مباد

می حدیثی از لب ساقی روایت می کند

باده از سرمستی چشمش حکایت میکند

از حدیث مستی چشمش دلم سرمست شد

قصهمستان مگر تا چون سرایت میکند

در بدایت داشت جانم مشتی از جام لبش

[...]

کو صبا تا ره به سرو خوش خرام من برد

گه سلام او رساند گه پیام من برد

در بیان شوق او هر لحظه چون اوراق گل

دفتر رنگین ز اشک لاله فام من برد

نامه من کی تواند برد قاصد پیش یار

[...]

از سمرقند و بخارا بس که سیل اشک رفت

کشتی خوارزمیان را رخنه در جیحون فکند

دود این آتش همه اطراف ترکستان گرفت

شد جهان تاریک بر بادام چشمان خجند

چون چشید این چاشنی را بلخ چون تصحیف خویش

تلخ شد بر عیش سازان تلخیی بس ناپسند