گر ترا دیدار او باید برآ بر طورِ دل

حاجت رفتن چو موسی سویِ کوه طور نیست

عقل اگر در خواب می‌بیند خیال دیگری

اعتمادی در خیالی یا به خوابی نیست نیست

ربع مسکون آدمی را بود دیو و دد گرفت

کس نمی‌داند که در آفاق انسانی کجاست

من ترا بنمایم اندر حال صد بوجهل جهل

گر مسلمانی تو تعیین کن که سلمانی کجاست

آسمان بیخِ کمال ازخاکِ آدم برکشید

تو زنخ می‌زن که در من کنج نقصانی کجاست

وقت آن شیرین قلندرخوش که دراطوارسیر

ذکر تسبیح ملک در حلقهٔ زنار داشت

عشقبازان دیگرند و عشق سازان دیگرند

آنچه در فرهاد می‌بینم کجا پرویز داشت

بندگی کن عشق راوزکفر ودین آزادباش

کزجدال آسوده شدهرکس که اوراکیش نیست

قسمت ما زین چمن بار تعلق بود و بس

سرو را نازم که آزاد آمد و آزاد رفت

نه غم بیگانگان دارم نه فکر دوستان

تا به یادم آمدی عالم مرا از یاد رفت

گر دل رندان شکستی زاهدا آسان مگیر

جای حق باشد حذر فرما شکستن مشکل است

شرط عشق آمدخموشی ورنه من هم پیش یار

می‌توانم گفت حال خود زبانم لال نیست

آنکه دیدی سرگران در بزم ما دردی کشان

نامسلمانم اگر در سر بجز دستار داشت

حسن یار ماست در هر جا که دل‌ها می‌برد

گرچه هر دلداده‌ای را دلستان دیگر است

سرو و گل خار است در چشمم که اندر دل مرا

گلستان دیگر وسرو روان دیگر است

بی حضورت از حضورت نیستم یک دم جدا

کز حضورت با غیاب و با حضورم کار نیست

تو ز محفل خارجی نه داخل بزم وصال

ورنه او هم محفل آرای دل و هم محفل است

وصل جانان ای که گفتی می‌دهند از ترک جان

ترک جان اندر ره جانان نخستین منزل است

میر صرصر عزم و شهلای حزم والا منزلت

کامد از تیغ کج او راست کار سلطنت

ای صبا برگو به خاتون جنان اندر جنان با غم و آه و فغان

کی به جنت سرور و سر خیل خیرات حسان از جفای آسمان

شاه دین بی‌یاور است بی‌پناه و لشکر است

نور عینت با گلوی تشنه زیر خنجر است