هر دمم نیشی ز خویشی میرسد با آشنا

عمر شد در آشنائیها و خویشی ها هبا

کینه ها در سینه ها دارند خویشان ازحسد

آشنایان در پی گنجینه های عمرها

هیچ آزاری ندیدم هرگز از بیگانه ای

[...]

چیست ای دل عالم هستی؟ بیابان فنا!

هر طرف موج سرابی از گذار عمرها

هر گیاه سبز دروی، تیغ زهر آلوده یی

هر سر خاری درو، دلدوز تیری جان ربا

قطره های اشک حسرت، شبنم برگ گلش

[...]

ای نگاهت دیده آیینه دل را ضیا

گوشه ابروی لطفت، صیقل زنگ خطا

پیشت از خجلت بهم پیچید، زبان گفتگو

با زبان حال گویم، حال خود سر تا بپا

حالم این، کز درگه قربت بدور افتاده ام

[...]

رشته بر پا دلبر درزی شبی آمد مرا

جامه من بر قد و بالای او آمد رسا

شوخ عینک ساز جای او بود در دیده ها

خانه من رفت و چشم او ز عینک شد جدا

گفتمش با آن سرابان امردی شیرین لقا

عاشقان از دست تو رفتند در تحت السرا

گفتمش با فوطه باف امرد دکان خود نما

گفت اگر بافنده یی مینداز میان من کشا

شوخ مسحی ز خود را دوش گفتم مدعا

در جوابم دوخت چشم خویش را بر پشت پا

ماشکار امرد بود چون سرو سبز و خوش ادا

عاشقان را ساخته سودای خالش پیش پا

وقت خفتن ساختم شوخ مؤذن را دعا

قامت خود راست کرد و گفت در مسجد درا

با مه ملا امامم دوش کردم اقتدا

در قفایش سجده با شکر آوردم بجا

نوره ساز امرد که باشد مو به مویم آشنا

دست او بوسیده گفتم در پس چرخی بیا

زان طبیب امرد به درد خویشتن جستم دوا

گفت امشب خانه ات را می کنم دارالشفا!

شوخ سه تاری که می گوید به عشاقان نوا

خانه من رفت از تار سرش آمد صدا

شوخ میرشکار دارد طبل بار خوشنوا

خانه من آمد و شد طبل بارش بی صدا

تا یکی باشد تو ای پیمان شکن ناآشنا

آستانت کرده ام عمریست با خود متکا

ای مه من گوش کن امروز حرف سیدا

آفتاب من عزیزش دار تا روز جزا

دعویی شاهی کند بر اهل کشتی ناخدا

کوه کرد آب از تمنا کاسه خود را جدا

از صدف بر موج دریا هر دم آید این صدا

شد حباب از خودنمایی گوی چوگان فنا

ای فدایت جان مشتاقان کجا رفتی کجا

قامت همصحبتان در جستجویت شد دوتا

گوش دوران چون جرس بربود از آوازه ات

رفته ای جایی که هرگز برنمی آید صدا

رحم بر جان جوان خود نخوردی ای دریغ

[...]

آه از بیداد چرخ دون که گردید از جفا

آتش افروز بلا در دودمان مصطفا

داد از بی مهری چرخ ستم پرور که کرد

زهر غم در کاسه لب تشنگان کربلا

آه از مظلومی آن ثالث هشت و چهار

[...]

همچو بوی غنچهٔ بگزینی شبی کز انزوا

میروی از حرص پیش از صبح دنبال مسا

رشتهٔ طول امل پابند سعیت کی شود

همچو سوزن در ره همت بیفشاری چو پا

هر که حق را خواند رزاق و ز مردم خواست رزق

[...]