چون شد گهٔ آنکه مرغ دمساز

از بند قفس، شود به پرواز

می‌خواست بسی دل هوس باز

کز سحر قدیم نو کنم ساز

زان کرده‌ام این نوای خوش ساز

تا گوش زمانه را کنم باز

هر صبح سرود غم کنم ساز

با مرغ سحر شوم هم آواز

تا چند نهفته باشی ای گل

چون غنچه درون پرده ناز

خوان پیش خودم درون پرده

[...]

از طلعت دلبران طناز

بر طلعت خویش برقع انداز

آن برده علم به اوج اعجاز

وین کرده فسون ساحری ساز

تا خاتمت وجود از آغاز

مرغی نکند چو یار پرواز

بی خواست شدند پیش او باز

بگشاده به خیر مقدم آواز

هر چند شدی فسانه پرداز

کردی پی خواب حیله ها ساز

هست او مرغی بلند پرواز

هر جا خواهد شدن کند ساز

قیس ار چه نشد بلند آواز

در خیمه شید لیلی آن راز

عاشق غم دل به ناله پرداز

معشوق و به جان نهفتن آن راز

رو کرد به راه ناقه را باز

وز نغمه شوق شد حدی ساز

زین راه کسی که داردت باز

از همرهیش درون بپرداز

منصوبه گشای عرصه ناز

محجوبه نشین پرده راز

نگشاد گره ز پرده راز

وز پرده برون نداد آواز

در خلوت دوستان دمساز

معماری دوستان کند راز

گردید به هم رفیق و دمساز

نی نیش حسود و زخم غماز

کی پرده عاشقی شود ساز

بی زخمه عیبجوی غماز

زاغان سیه ز سهم آن باز

کردند ز آشیانه پرواز