گاه به پشتت که ز روی درشت

بهر چه کردی سوی بیچاره پشت

شعله به جان در زده آن آتشت

لیک ز بس بیخودی آید خوشت

مطبخیت هیمه ز خوی درشت

می کشد از پشته هر کوژپشت

خارکش پیر که چون خارپشت

خم بودش پشت ز خار درشت

بی درمی خار کشیدی به پشت

نامده جز آبله هیچش به مشت

ترا حرفی به صد تزویر در مشت

منه بر حرف کس بیهوده انگشت

سایه طوبی طلبید از بهشت

مردمک دیده بحورا نوشت

از نهمین منظره چون بر گذشت

بارگه عرش پر از مژده گشت

در چمنت فصل جوانی گذشت

عنبرت اندوده کافور گشت

سیلی ازو رفت بباغ بهشت

برگ و بر وی بحلاوت سرشت

بر اثر شعله در آن روی دشت

یک دوسه فرسنگ چو پیموده گشت

گرمی‌شان چون تب مرگ است زشت

بی رخ این طایفه دوزخ بهشت

چون دو سه فرسنگ نور دیده گشت

روضهٔ بنمود در آن پهن دشت

ره سپر عمر ز پنجه گذشت

خاتمه بر دفتر هستی نوشت

ساقی جان، از می کوثر سرشت

دوستیش، سایق راه بهشت

رحمت حق بر تو و طبع خوشت

روح فزا این سخن دلکشت

ای که لبت کوثر و رویت بهشت

بی تو عذاب است مرا گشت کشت

شور توام از سر و مهرت ز دل

می نشود گر بشود خاک خشت

با تو مرا هرچه بود زشت، خوب

[...]

شد مرکب تا به حکم سرنوشت

برد خلقی را ز دوزخ در بهشت

با چنان روی سیاه و بوی زشت

شد بزرگ روسفیدان بهشت

شه چو کمی خیره در آن لُجهّ گشت

طُرفه خیالی به دِماغش گذشت